NonDualityMagazine: En ik begreep dat wat Sailor Bob geschreven had datgene was dat je naar John Wheeler en je ontwaken leidde. Kun je me vertellen hoe dit is gebeurd?
Rodney: Ik heb John voor het eerst bekeken op zijn prachtige website. En er was iets dat meteen “klikte” met zijn schrijven, zijn details en zijn duidelijkheid. We gebruiken het woord ‘resoneren’ veel in non-dualiteit. Maar dat was ondubbelzinnig het geval met de woorden en het perspectief van mij en John. Ik bestelde meteen zijn eerste boek, Awakening to the Natural State. Vanaf het moment dat het binnenkwam, voelde alles aan het boek “goed” voor mij: de titel, de prozastijl, de presentatie en de verwijzing. Dat is de reden waarom ik, zelfs nadat ik het meer dan tien keer had herlezen, niet in het minst last had van latere herlezingen. Ik wist intuïtief dat ik dichter bij een echt begrip was van wie en wat ik was dan ooit in mijn leven. Ik kon dat gevoel niet onder woorden brengen, maar in mijn hart wist ik dat het zo was.
NDM: En het gebeurde.
Rodney: Op een late voorjaarsavond in 2007 kwam ik een zin tegen die ik al vele malen eerder in het boek had gelezen: “Het gaat erom te zien wat er nu volledig aanwezig is.” De schoonheid en duidelijkheid van die uitspraak trof me deze keer echt. Het zei in wezen dat ik al zag waarvan ik dacht dat het er niet was. Mijn gedachten zeiden het ene, terwijl de uitspraak van John op iets anders wees. Toen, plotseling, was er die tijdloze pauze – toen volslagen vrede en ruimtelijkheid… Maar begrijp het niet verkeerd: dit is niet de ene gebeurtenis na de andere. De pauze is de ruimtelijkheid. Er is geen scheiding tussen de twee. Het ene is gewoon het andere, en de pauze is er altijd… Maar dat was het dan: de overgang van een op verhalen gericht leven naar een leven dat geleefd wordt. Maar echt, er is daar geen echte beweging. Er is alleen het zien en begrijpen dat je al die tijd geleefd werd.
NDM: Heb je ooit voorafgaand aan deze dienst nivikalpa samadhi* ervaren voordat je het boek van John Wheeler las?
Rodney: Dat had ik, maar het was zo kort, minuten misschien. Ik ben zo goed als vergeten wat er allemaal is gebeurd. Maar het was gewoon een ervaring. Dat is alles! Het kwam, het ging. Klaar. Ook zijn dergelijke ervaringen geen verplichte voorlopers van of voorwaarden voor wat gewoonlijk ‘verlichting’ wordt genoemd. En ik verzeker je – hoe spectaculair het voorval ook mag zijn geweest – het is op geen enkele manier te vergelijken met deze ongerepte en levende kennis. Er is gewoon geen vergelijking.
NDM: Ben je ontwaakt?
Rodney: Uiteindelijk niet. Want er is niemand die ontwaakt. Maar relatief gezien wel. Maar we moeten ons niet al te veel zorgen maken over labels. We moeten communiceren, we moeten iets zeggen. Dus ik probeer zo duidelijk mogelijke termen te kiezen. Maar zelfs de Boeddha antwoordde openhartig toen hem werd gevraagd: “Ik ben wakker”, volledig wetende dat er alleen het Boeddhaveld zelf is, d.w.z. enkelvoudig, onopgesmukte ruimtelijkheid.
NDM: Hoe kun je weten of iemand daadwerkelijk verlicht is?
Rodney: Het is vrij eenvoudig. Niemand kan hier heel lang over praten of schrijven zonder de diepte van zijn of haar begrip prijs te geven. Na een gesprek van een paar minuten of een aantal alinea’s tekst heb je over het algemeen een duidelijk beeld of de persoon het echt begrepen heeft of niet. Maar in tegenstelling tot de mythe, kun je niet zomaar naar iemand kijken en automatisch vertellen of dat is gebeurd.
NDM: Waarom vond je het belangrijk om met John Wheeler te praten over deze verschuiving toen die plaatsvond? Was je op zoek naar een soort validatie, goedkeuring of bevestiging om dit op de een of andere manier te controleren? Of eenvoudigweg duidelijkheid?
Rodney: Goede vraag. Op de tweede dag wist ik dat dit het was. De rust en ruimte was absoluut onveranderd. Dus ik voelde echt geen grote urgentie om John te schrijven nadat ik tot dit inzicht was gekomen. Ik ging gewoon door met de week, deed hier wat ervaring mee op en zag volledig in dat er hier geen individuele persoon was die een leven leidde; er wordt eerder gewoon dit lichaam/geest geleefd. Dus tegen de tijd dat ik John schreef, was het meer een viering van de herkenning die had plaatsgevonden, dan een bevestiging ervan. Dat was zeker geen vereiste bevestiging of goedkeuring van mijn kant. Dat zou inderdaad duidelijk hebben aangegeven dat dit begrip niet had plaatsgevonden! Toch heb ik natuurlijk alles doorgenomen wat er is gebeurd. En John bevestigde het, op zijn typerende, rustige manier: “Ja, dat klinkt allemaal goed.”
NDM; Hoe zou je zeggen dat je karakter of je temperament is veranderd sinds deze bewustzijnsverandering?
RODNEY: Er is praktisch geen verandering geweest. Ik wou dat ik niet zo nu en dan driftig en ongeduldig was, maar dat is er nog steeds. En ik kan nog steeds nergens heen zonder een paar boeken en de New York Times. Maar dit alles gebeurt vanuit een achtergrond van vrede en overvloed. Ik heb echter een verhoogd gevoel van mededogen opgemerkt, evenals het vermogen om veel meer van een enkele persoon te houden dan ooit tevoren. Nu is er alleen dit uitstromen van energie, aandacht en eerbetoon aan die persoon, wetende dat de schoonheid die tot mij spreekt de Aanwezigheid zelf is.
NDM; Ervaar je gelukzaligheid?
RODNEY: Nee, godzijdank. Gelukzaligheid is een ervaring, en een korte ook. De rust en ruimtelijkheid die hier alom aanwezig is, is enerzijds heel natuurlijk en alledaags en anderzijds door en door prachtig. De meeste non-dualistische schrijvers en leraren hebben de neiging hun beschrijvingen van de natuurlijke staat te bagatelliseren. Ze doen dit deels omdat ze niet willen dat zoekers bewustzijn veranderen in een object of een ervaring. En daar sta ik zeker sympathiek tegenover. Maar ik kies ervoor om ook over de diepgang ervan te spreken – liever een beetje aan de kant van poëzie dan terughoudendheid. Maar zo ben ik gewoon. Het is noch hier noch daar, en betekent uiteindelijk helemaal niets.
*Nirvikalpa samadhi: tijdelijke staat waarin het zelf is opgelost en het denken volledig tot stilstand is gekomen.