Uiteindelijk gingen we door naar India en kwamen terecht in Rishikesh bij een ashram genaamd Phool Chatti in de jungle aan de oevers van de Ganges. Daar brachten we onze dagen door in satsang met Neelam en onze nachten met het zingen van devotionele liederen.
Wanneer ik niet in satsang was, zat ik bij de rivier, vooral ’s avonds laat nadat iedereen was gaan slapen. Ik zat ongeveer drie meter van de rand van de Ganges langs dit stuk drie meter hoge stroomversnellingen. De rivier was een ongelooflijke brullende aanwezigheid van snelstromend wit water.
Op een avond terwijl ik daar zat onder de volle maan, herkende ik dat ik de rots was waarop ik leunde: “Oh ja, dit ben ik; deze rots zit in mij.” Toen ik me dat realiseerde over die rots, zag ik dat hetzelfde gold voor alle rotsen in het enorme veld met rotsblokken langs de rivieroever. Omdat de rotsen zo duidelijk ‘ik’ waren, was de rivier duidelijk ook ‘ik’, niet alleen dit deel van de rivier, maar de hele Ganges van het ene eind van India tot het andere. Al snel zag ik dat niet alleen de rivier, maar het hele continent ‘ik’ was. Het leek me duidelijk dat het allemaal in ‘mij’ zat – en dan was het de hele wereld, en het hele zonnestelsel, de hele Melkweg en het universum. Dit ging door totdat de geest het niet meer bij kon houden. Het was niet langer mogelijk dat mijn geest al deze eindeloze ruimte zou bevatten, en toch was het allemaal ‘ik’ op dezelfde manier als een van mijn ledematen ‘ik’ was.
Toen was er een prachtig moment waarop ‘ik’ niet alleen oneindigheid omvatte in termen van ruimte, maar uit een spatte om ook alle tijd te omvatten. Het was duidelijk wie ik altijd was geweest, en het omvatte het hele verleden en de hele toekomst. Toen lachte ik en lachte en rolde rond in het grind omdat het ineens zo dwaas was dat ik mezelf had voorgesteld te hebben geleden. Ik was altijd zo vrij geweest dat ik zelfs vrij was om de illusie te hebben niet vrij te zijn. Zo compleet is de Vrijheid. Dus ik lachte en lachte maar.
Ik noem deze ervaring soms een niet-ontwaken, want wat ik me op dat moment realiseerde, is dat alles wat er is en altijd is geweest, ontwaakt is. Ontwaken is niet nodig in Ontwaaktheid zelf. Het hele leven is slechts het spel hiervan dat altijd volledig wakker is geweest.
Ik wil nogmaals benadrukken dat de details van deze ervaring niet belangrijk zijn. Deze Ontwaaktheid, dit bewustzijn, maakt een sneeuwvlok niet eens twee keer op dezelfde manier, dus het is redelijk om aan te nemen dat het geen twee keer op dezelfde manier een ontwakingservaring zou hebben. Wat belangrijk is, is de transformatie van perspectief die de ervaring mogelijk maakt. De verschuiving van perspectief naar weten dat je al vrij bent, hangt niet af van het hebben van een bepaalde ervaring.
Sinds die tijd is er een simpele wens geweest om het perspectief van Vrijheid te delen. Ik begon dit te doen in informele gesprekken met vrienden en daarna door satsang te geven nadat ik daarvoor was uitgenodigd.