…en toen raakte ik verzeild in de Advaita-scène. Ik las alles van en over Ramana Maharshi, Jean Klein en Nisargadatta Maharaj en alles van Ramesh Balsekar.
Veel van de verwarring die ik eerder had gevoeld, verdween. Ik begreep dat alles wat er is Bewustzijn is, maar waarom voelde ik me nog steeds een afgescheiden ik? Wat was de ontbrekende schakel? Als ik al wakker en vrij was, waarom leek mijn leven dan op een hoop stront?
In 1997 las ik het eerste boek van Tony Parson genaamd ‘The Open Secret’. Ik nam contact met hem op en hij nodigde me uit om deel te nemen aan een discussie in een privéwoning in Londen. Ik ging mee en ging in de overvolle zaal zitten en het werd me duidelijk hoeveel mystiek ik had opgebouwd rond het hele ‘verlichtings’-drama. Tony zag eruit als een gewone man. Hij sprak met humor en geduld. Ik luisterde naar wat hij zei in antwoord op de vragen van mensen en ik werd getroffen door de eenvoud en duidelijkheid van zijn antwoorden. Ik ging het volgende jaar naar meer discussies en sprak met Tony aan de telefoon wanneer ik maar kon.
Ik wilde van hem mijn ‘leraar’ maken, maar hij legde uit dat hij niets te onderwijzen had, dat er niets te leren viel. Hij wees erop dat er alleen Bewustzijn is en dat ik dat al ben. Hoewel ik dit al had geaccepteerd, begon het echt door te dringen. Tony wees erop dat er geen enkele ‘gebeurtenis’ verbonden hoeft te zijn aan de erkenning van je aard als Bewustzijn.
Toevallig vond er in september 1998 een gebeurtenis plaats. Ik was aan het tuinieren en het miezerde van de regen. Ik keek op en er was een subtiel gevoel dat ‘ik’ er niet was. Ik stapte op mijn fiets en fietste over de rijstroken en het leek alsof er een film aan de gang was zonder dat ik er enige moeite voor hoefde te doen om eraan deel te nemen. Ook al had Tony erop gewezen dat geen enkele gebeurtenis noodzakelijkerwijs verband houdt met de erkenning van je aard als Bewustzijn, ik had er duidelijk nog steeds subtiel op gewacht, want nu deze gebeurtenis of ervaring zich voordeed, gaf ik mezelf ’toestemming’ om wakker te zijn. Ik had op bevestiging gewacht.
Ik belde Tony en legde opgewonden uit wat er aan de hand was en nadat ik mezelf ’toestemming’ had gegeven om wakker te zijn, stond ik mezelf toe om te spreken vanuit de helderheid van begrip die zich al had ontvouwd tijdens het proces van mijn zoeken voordat de gebeurtenis plaatsvond. Ik had geen relatie meer met Tony als zoeker en hij herkende dat ik nu sprak vanuit mijn natuur als Bewustzijn.
Nadat ik deze ervaring had geassocieerd met wakker zijn, begon ik er een beetje beschermend over te worden. Ik werd de volgende dag wakker. Was het er nog? Ja! Toen, na een paar dagen, merkte ik dat de ervaring een beetje afnam, maar een paar dagen later was het weer vol aanwezig. Na een paar weken van komen en gaan van de ervaring en proberen vast te houden, ging ik naar een van Tony’s discussies en de ervaring leek opnieuw opgeladen te worden door daar te zijn, maar een paar dagen later verdween de ervaring helemaal. Ik zei er niets over tegen Tony en ik ging een tijdje niet naar de ontmoetingen. Ik voelde me weer verward.
Toen las ik toevallig een boek genaamd ‘Collision with the Infinite’ van een vrouw genaamd Suzanne Segal die gedurende vele jaren een ervaring had die constant aan de gang was. Na enkele jaren werd door bepaalde ‘leraren’ bevestigd dat het om ‘verlichting’ ging. Toen werd ze ziek en stierf, en in de epiloog van Suzanne’s boek, geschreven door een bevriende therapeut, las ik dat ze tegen het einde in de war en gefrustreerd was geraakt omdat de ervaring haar had verlaten.
Dat was het! Ineens was het me volkomen duidelijk dat deze ervaringen – ik noem ze transcendentale gebeurtenissen of ervaringen – eigenlijk niets met helderheid te maken hebben. Een transcendentale ervaring kan een paar seconden duren of tien jaar of misschien zelfs de rest van je leven, maar een transcendentale ervaring is precies dat. Een ervaring. Veel mensen hebben deze ervaringen gehad en dan is de ervaring verdwenen en vaak blijft de persoon achter met een verlangen naar meer ervan. Ze denken dat ze een voorproefje van ‘verlichting’ hebben gekregen, terwijl het enige wat er is gebeurd is dat ze een transcendentale ervaring hebben gehad. Over straat lopen is een ervaring, maar het is een gewone, dus je gaat er niet naar op zoek.
De verwarring was weg. Ik wist zonder enige twijfel wat ik ben en het was duidelijk dat ik dat mijn hele leven al was. Ik had geen transcendentale ervaring meer nodig om het mij te bewijzen. Mijn hele ‘spirituele’ zoektocht was toegevoegd aan wat ik al ben en ik begreep ook waarom mensen in de war raken over deze hele kwestie. Waarom ze ‘spiritualiteit’ verwarren met helderheid. Deze erkenning van mijn ware aard werd niet geassocieerd met enige transcendentale gebeurtenis of ervaring. Het was duidelijk dat een transcendentale ervaring van welke aard dan ook gemakkelijk verwarrend kan zijn als het gebeurt voordat je met helderheid je aard als Bewustzijn herkent.
Het is duidelijk dat de transcendentale gebeurtenis die werd ervaren niets te maken had met helderheid van herkenning. Het optreden van de gebeurtenis bracht me in verwarring en liet me duidelijk zien hoe ik subtiel had gewacht op een gebeurtenis als toestemming om te zijn wat ik al ben. Ik zie nu dat geen enkele transcendentale gebeurtenis enige betekenis heeft in het licht van de gewone, alledaagse helderheid van wat je werkelijk bent.