Dus mijn vrouw Hiromi en de kinderen gingen drie weken naar Japan en ik ging naar deze retraite. Een paar dagen daarvoor had mij Tai Chi leraar mij enkele instructies gegeven die eigenlijk heel nuttig waren om de aandacht te cultiveren. Het soort oefening dat we doen omvat vaak het lichaam en het goede daarvan was dat je niet probeert in een staat van nirvikalpa samadhi te komen – een staat waarin er geen objecten meer in het bewustzijn aanwezig zijn. Maar wat je doet is dat je focust op wat er eigenlijk wel aanwezig is, en dat gaat goed samen met de contemplatie praktijk van keuzeloos gewaarzijn. Hij gaf me enkele tips die echt behulpzaam waren bij het werken met aandacht. En omdat mijn leven eenvoudiger was aangezien het gezin weg was, was ik in staat om een vrij hoge mate van mindfulness te behouden. Ik stopte op een gegeven moment bij Powell’s Bookstore, ging naar de spiritualiteit sectie en vond een Dzogchen boek dat ik nog niet eerder had gelezen: Praktijken van de dag en de nacht door Namkai Norbhu. Ik keek naar het boek en opende het op een bepaalde sectie en het sprak in wezen over niet-duale aanwezigheid. Ik weet niet meer hoe de exacte passage ging, maar het was gewoon een directe aanwijzing, een rechtstreekse instructie. Ik keek op en er viel iets weg. Het was heel eenvoudig. Ik kan niet beschrijven wat er anders was, behalve dan dat op dat moment de weerstand gewoon wegviel. Er waren enkele fysieke, energetische verschijnselen aan verbonden, maar niets spectaculairs. In wezen was de geest net geopend.
Ik had dingen te doen. Eigenlijk was ik behoorlijk druk om me klaar te maken voor de retraite, maar plotseling was er geen probleem.
Vraag: Was dit de retraite die je net afgelopen herfst hebt gedaan?
Matt: Ja. Dus ging ik op de retraite. Daar was het een verdieping van. Het was de perfecte timing, zoals Joel zei, en er was een verdieping van Aanwezig zijn in Bewustzijn. Daar zit gelukzaligheid bij, maar ongeconditioneerde gelukzaligheid. Er waren ook enkele dingen die op de retraite gebeurden, terwijl ik door enkele lagen van conditionering heen ging, omdat er na het eerste inzicht nog steeds dingen zijn – nog steeds geconditioneerde reacties op dingen. Maar ze worden gezien, en ze gaan weg of komen terug, maar het maakt niet uit, en in die retraite setting kun je echt in een heel diepe staat komen.
Ik wil ook vermelden dat een van de dingen die ik voelde over mijn ervaring met ontwaken (of meer inzicht in “wat dit is”) is dat er is wat ze in de literatuur een knoop in het hart in het centrale kanaal noemen , en ik kwam op het punt waar ik die knoop kon voelen. Ik kon die weerstand voelen en deze ervaring was letterlijk het ontwarren daarvan. Het is die knoop, of weerstand, die aanleiding geeft tot onze veronderstelling van scheiding, onze waan van scheiding. We praten nu over psychische kanalen – niet iets dat onze cultuur begrijpt. Ik had daar een echte ervaring van: een beetje als een gevoel in het lichaam of een gevoel in het centrum van je ervaring. Ik denk dat mijn gevoeligheid daarover waarschijnlijk werd veroorzaakt door het feit dat ik veel energetische praktijken had gedaan. Dus mensen hebben misschien dezelfde ervaringen die ik had, maar ervaren het gewoon anders omdat hun aandacht daar niet op gericht is, of dat ze niet op die manier zijn getraind. Misschien is het ook alleen maar een onderdeel van de droom, maar het lijkt iets te zijn dat in de literatuur terug is te vinden.
(……)
Dus vanaf toen was het bewustzijn niet echt meer op die manier beperkt. Het betekent niet dat emoties niet opkomen, maar ze worden gewoon niet vastgehouden. Ze komen gewoon en ze gaan.
Er was een ervaring toen ik op de retraite was waar het echt nog veel meer duidelijk werd. Ik liep door het bos op Cloud Mountain en er was een punt waar het gevoel van scheiding, de ervaring van enig verschil, volledig weg was, volledig uitgewist. Het gevoel was dat ik gewoon kon verdwijnen – ik begreep de verhalen van sommige soorten spirituele beoefenaars die gewoon verdwenen. Maar ik begreep het toen helemaal. Het is gewoon zo natuurlijk om te doen, om volledig op te lossen. Maar er is natuurlijk ook die Bodhisattva -gelofte: dat je waarschijnlijk toch nog even blijft. Er is werk te doen.
(….)
Vraag: Dus dat doet me afvragen en dit lijkt misschien gek, maar hoe ben je weer aan het werk gegaan?
Matt: Oh! Omdat het zo gewoon is, daarom. Wat er gebeurde was, het lijden viel weg. En toen ging ik me terugtrekken en de staat verdiepte zich, maar het besef is niet afhankelijk van een staat. Het is gewoon niet-verheven. Het is eigenlijk dat je niet langer naar dingen grijpt en ze vasthoudt. Dus het gaat niet om een of andere staat. Ik ben in staten geweest waar ik niet zou kunnen hebben werken – soort van high. Maar zo was het niet. Dat is niet wat realisatie is.