NonDualityMagazine: Kunt u mij alstublieft vertellen over uw ontwaken?
Maren Springsteen: Ik heb ooit ergens gelezen dat “woorden twee keer verwijderd zijn van de werkelijkheid”, louter symbolen voor symbolen en met dat in gedachten geldt ook het tegenovergestelde: woorden kunnen zeker naar de waarheid verwijzen, er symbolisch voor zijn en eerder vreugdevolle waakzaamheid vertegenwoordigen dan de droom van scheiding / waargenomen anders-zijn.
Ik zou zeggen dat hetzelfde in dit leven gebeurde: waar ooit een droom van scheiding heerste, kwam er een punt waarop men op organische wijze zag en voelde dat alleen het Wakkere Zelf altijd al aanwezig is, niet-dimensionaal en ongeconditioneerd. Zelfs geen nanoseconde was dit ooit anders of kon er ooit iets anders gebeuren, want dit eeuwig frisse, alomtegenwoordige Nu is een levende substantie, maar is toch niet waarneembaar door de vijf zintuigen tot het punt waarop Genade of Hogere Rede het waargenomen ‘zelf’ overneemt .
Vanaf dat moment getuigen zelfs de vijf zintuigen van DIT ongescheiden, geheel Ene…
Wat het verhaal betreft gebeurde dit hier afgelopen winter na een intens spiritueel pad van meer dan 15 jaar, ook na 3 jaar waarin al het slapen en slikken uit het niets ophield en daarmee het leven zoals ik het kende.
Er werd mij verteld dat ik de dodelijke ALS of de ziekte van Parkinson had, dat ik fysiek zo verzwakt was dat dit lichaam vele malen op het punt stond te sterven, en het enige wat mij nog leek te doen was overgave, overgave, elk concept los laten, zelfs het leven zelf. Ik was voortdurend aan het bidden want ik wilde mijn dierbaren zoveel mogelijk lijden besparen, maar toch had ik op een gegeven moment vrede met wat leek te gebeuren, aangezien alle andere routes al tot in den treure waren verkend.
Terwijl ik in het ziekenhuis IV-vloeistoffen kreeg, kwam er op een dag een spontane gelofte uit dit hart om schoonheid en licht te delen met allen die een Donkere Nacht van de Ziel, ziekte, rouw en spirituele crises ondergaan.
Ik verwachtte volledig dat dit vervuld zou worden in het ‘volgende leven’, het ‘hiernamaals’ of welke dimensie het bewustzijn ook zou voortzetten – dat er een overleving van het bewustzijn zou zijn, stond hier buiten twijfel en ook alle angst voor de dood was op dit punt verdwenen.
Zelfs in die donkere tijden bleef de geest op een of andere manier voor het grootste deel onaangetast en was er het bewustzijn van ons eeuwige bestaan voorbij alle dimensies en omstandigheden.
Non-dualistische, mystieke poëzie die een vreugdevolle, spontane viering van het leven is, werd geschreven na een radicale ontbinding tijdens een wandeling waarbij ik over de fysieke symptomen had nagedacht en plotseling de aandacht verschoof van die naar de waarnemer of getuige van deze gedachten/emoties, en daar was een organisch zien (dat intellectueel al jaren aanwezig was, maar niet consequent gevoeld) en tegelijkertijd een gevoel in het hartcentrum dat geen van beide op zichzelf bestaat, dat percepties en waarnemer één en dezelfde zijn als een projector en zijn projecties, en beide leken weg te vallen, en wat er overbleef was geen volledige leegte of leegte, maar eerder een frisse, nieuwe, voor de eerste keer ooit levende substantie, essentie, als Alles, inclusief deze vorm, die alleen kon worden waargenomen door de ruimte van het hart.
Het voelde alsof levend bewustzijn in het hartcentrum daalde en zien en voelen tegelijk gebeurden, bij gebrek aan een betere beschrijving. Ik schreef daarover in de bijlage van het boek, in mijn aantekeningen bij Gregs boek, en hij geeft er vriendelijk commentaar op.
Kort nadat dit was gebeurd, brachten gebed en meditatie mij naar een specialist in Tacoma die de juiste diagnose stelde van een genetische aandoening met de slikspier in plaats van de diagnoses die ik had gekregen. We spendeerden al ons spaargeld in twee weken er door en ik sleepte mezelf daarheen met mijn laatste fysieke kracht en de onwankelbare steun en liefde van mijn lieve echtgenoot. De specialist liet ons op de röntgenfoto’s zien hoe de slikspier in de verkeerde richting wijst, vandaar de frequente aspiratiepneumonie. Het fysieke gedeelte was echt geen plezierritje. Ik denk niet dat deze gevoelige persoonlijkheid zou hebben kunnen overleven als er niet jaren van mediteren als waarnemer/getuige waren geweest, waarbij we gecontempleerd hadden op onze eeuwige natuur en de talloze ervaringen van DAT.
Ik heb nu een speciale beugel die deze aandoening hopelijk over een aantal jaren weer kan corrigeren, maar hoewel er uiteraard veel dankbaarheid is dat ik daar naartoe ben geleid, werkt de techniek langzaam en in Juni kon ik er maar één kopje water per dag drinken en dat duurde 2 uur. Elke keer moet ik stoppen om adem te halen, en ik moest uiteindelijk toegeven aan de levensreddende voedingssonde-operatie die ik het langere tijd heb proberen te weerstaan, omdat dagelijkse infusen het risico op infectie verhogen.
Alles werkt echter ten goede, omdat deze aanhoudende lange herstelperiode tijd creëerde om die innerlijke gelofte na te komen door de verzameling gedichten te schrijven die als leidraad dienen. Vóór de operatie raakte ik al verwikkeld in een filmproject van meerdere jaren dat veel tijd in beslag neemt, evenals verschillende andere projecten, en het leven wordt nu een stuk eenvoudiger.
Lichamelijk is er nog steeds het gevoel alsof je tien keer met een hele grote koekenpan op je hoofd wordt geslagen Na de operatie was er geestelijk toch voor het grootste deel gelijkmoedigheid en vrede en er is het weten dat het lichaam achterloopt op de geest.
Essentie, of Licht, voelt onkwetsbaar, eeuwig, altijd fris, en er vindt momenteel voortdurende integratie plaats.