In haar boek ‘Een verhaal over een veranderd leven’ zegt Julie…
“Het voelde alsof de leegte zich voor mij had geopend en de stoel op elk moment naar voren kon kantelen en ik in het niets zou vallen. De verreikende weerkaatsingen op het zelf-gevoel waren van een diepte die niet kan worden verklaard. Het hele pakket van de persoon, waarvan ik wist dat het mij, mijzelf en ik was, was als een spiegelzaal. Deze spiegels creëerden duizenden reflecties die maar doorgingen tot in het oneindige. Naar het verleden en de toekomst, en flitsend in alle richtingen. Het voelde alsof er een stuk glas door de centrale spiegel was geschoven die de reflecties creëerde en de kern van mijn wezen had geraakt.”
En dan ruim drie weken later…
“Na een tijdje voelde het alsof de afgrond van het niets, of de leegte, zich weer voor mij had geopend, net als iets meer dan drie weken daarvoor. Ik voelde onmiddellijk dat het hele pakket van de persoon zich automatisch overgaf, zonder een greintje angst. “De mogelijkheid om te sterven was een natuurlijke volgende stap. Ik wist dat het enige wat ik ooit echt had gewild, was om alles moeiteloos op te geven en te verdrinken in de Eenheid van God. Het gevoel van goddelijke liefde omhelsde me en trok me in zichzelf.
Toen, zachtjes, leek de hele opbouw van het lichaam-geest-pakket waarvan ik wist dat het mij en mezelf was, weg te glijden en uit het lichaam en opzij te worden bewogen. Het zweefde een beetje naar links. Daar bleef het pakje een paar ogenblikken liggen, daarna gingen de ogen open en het was alsof er niets was veranderd, maar toch met het gevoel dat alles onomkeerbaar was veranderd. Ik was totaal niet in staat om te plaatsen wat er werkelijk was gebeurd, en zonder de wens om het te plaatsen.”
Na een korte aanpassingsperiode werd Julie op een nieuwe manier geheroriënteerd op de wereld en begon ze op een volledig reële en spontane manier met alles om te gaan.
Julie zegt…
“Om te beginnen was het lichaam permanent gevuld met wat nu de gebruikelijke stille vreugde, vrede, liefde, ruimte en ‘zijn’ was geworden, wat de basis is van alles. Het voelde alsof elke cel van het lichaam in volledige harmonie was en elke cel leek dankbaarheid uit te stralen. Hoewel het alleen de natuurlijk functionerende zintuigen waren en niets meer. Nogmaals, dit is heel moeilijk te beschrijven aan anderen, omdat de geest er onmiddellijk iets anders van maakt. Het betekent eenvoudigweg zien, proeven, aanraken, horen, alles voelen zoals het is, op dit moment, zonder dat de sluier van de geest iets overdrevens creëert.
Toen werd dat gewoon en werd het niet meer opgemerkt.”