‘Bhakti’ (overgave, liefde, devotie, toewijding) betekent met alles in je directe omgeving omgaan alsof het voor je goeroe is. Als je alles kunt doen in Zijn Naam, dan is dát Bhakti. Wat je ook doet, waar je ook werkt, in een fabriek of op een kantoor – doe het met uiterste toewijding. Beschouw alle dingen, al je vrienden en al je dierbaren als een ‘altaar’ waar je alles op kan leggen. Dát is devotie. Leg alles wat je hart beroert op je altaar. In het Hindoeïsme is een puja-tafel het symbool van toewijding. Houd niets achter. Hoe groter je liefde hoe minder je achterhoudt. Als er niets meer is om achter te houden, deel je alles met iedereen. Zo simpel is het bhakti-pad.
En het effect is onmiddellijk. Daarom voelen vrouwen zich er zo toe aangetrokken. Alles waar je van houdt wordt heilig. Als je viool speelt wordt de viool heilig. Je zorgt voor je instrument, je poetst het op zodat het glanst en schoon is en een plezier voor het oog. Er is liefde, toewijding, devotie. Als die liefde er niet is, worden de dingen verwaarloosd; dan heeft het niet je hart, je bent onverschillig.
Echte devotie is allesomvattend, niet exclusief maar inclusief alles en iedereen. Je toewijding moet alles omarmen. Vanuit het Hart moet je alles omarmen. Alles. Je toewijding moet het Hart openstellen voor alle levende wezens. Dat is de ware betekenis van Bhakti. Als het niet alles en allen betreft, is het geen Bhakti. Dan is het sektarisch, ‘heiliger dan Gij’ en dat soort onzin.
Jnana (kennis, inzicht, weten) en Bhakti komen uit dezelfde bron. Jnana, de weg van het onderscheidend onderzoek (wat is werkelijk en wat is onwerkelijk) eindigt bij Bhakti en Bhakti eindigt bij Jnana. Ze vullen elkaar aan en uiteindelijk gaan ze in elkaar op.
Devotie is de beste manier om je (psychologische) zelf totaal te verliezen. Want we hebben te veel controle over de dingen. We willen sturen. Maar bij zelfrealisatie is er absoluut geen controle meer. Er valt niks te sturen!
Maar vrouwen kunnen het beter toelaten dan mannen. Daarom vinden vrouwen meer aansluiting bij Bhakti. Het past beter bij ze. Maar ik ben uiteraard verrukt als ze het Jnana pad verkiezen. Je zou natuurlijk kunnen vragen waarom ik Jnana-onderricht geef aan vrouwen als Bhakti beter bij ze past. En dat doe ik omdat ik weet dat ze zich uiteindelijk zullen wijden aan het ware en dat zijn zij Zelf, atman, het Bewustzijn zelf.’
(van een tape uit juni 1990)